En los veintidós años que transcurren entre 1996 y 2018, solo cuatro ourensanos han sido homenajeados en el Día de las Letras Gallegas: Ferro Couselo, Eladio Rodríguez, Xoaquín Lorenzo “Xocas” y Carlos Casares.

A Xesús Ferro Couselo aunque pontevedrés de nacimiento, se le considera un ourensano más ya que fue el alma materdel Archivo Histórico Provincial y del Museo Arqueológico, además de director de este último durante muchos años. A todo ello hay que sumar una extensa bibliografía como investigador. En 1996 como reconocimiento a todos sus méritos se le dedica el Día de las Letras Gallegas. Para recordar este año se inaugura en las proximidades del Museo Arqueológico un sencillo monumento con una cabeza en bronce del homenajeado, obra del escultor Ramón Conde que sigue fiel a su estilo de preferencia por los grandes volúmenes, suavizada aquí por tratarse de un encargo en el que prima el respeto a los rasgos esenciales del intelectual. El pedestal se inspira en los miliarios siendo un gesto más a la labor de Ferro Couselo.

Éxito de público no Liceo de Ourense na presentación  de “O Froilán”, primeira obra de ficción da súa autora. Estivo acompañada dos escritores Delfín Caseiro e Celia Díaz que disertaron sobre o conto na literatura galego e o gato na literatura respectivamente.

Ó gato Froilán cando era pequeniño convertérono no xoguete dun neno de cidade, mais segundo ía crecendo o rapaz fartouse del e os seus pais tamén empezaron a velo como un estorbo. Así, un día acordaron que o mellor era desfacerse del, abandonalo no monte. Cando isto estaba a piques de acontecer, unha veciña á que lle deu pena fíxose cargo do Froilán e buscoulle unha familia que o adoptou.

A partir dese momento a vida de Froilán cambiou, xa que foi vivir ao campo a unha casa con horto e xardín e converteuse nun gato querido, feliz e libre. Entraba e saía cando quería e viviu un feixe de aventuras. A máis extraordinaria foi descubrir que se podía comunicar telepaticamente coa súa nova ama, feito que estableceu un vinculo especial entre eles e que o gato aproveita para ditarlle as súas memorias.

O Froilán é un pouco trapalleiro á hora de ditar, mais el xustifícase dicindo  que un gato non ten porque saber de pluma e de letra. Sen embargo, a súa ama díxolle que, se non se esmeraba, ela deixaba de escribir. O Froilán centrouse e transmitiulle telepaticamente, sen máis preámbulos, o que el chamaba as miñas trepidantes aventuras.